На белорусском языке говорят те, кто его выучил и знает (что в условиях отсутствия реальной государственной поддержки не есть общедоступно). Поэтому сделаем следующий вывод о том, кто _не_ говорит на белорусском языке:

Это: лентяи, тунеядцы, бездари и серости, стремящиеся быть "как все" и не желающие пополнять свои знания.

Что-то не то получается с обеими классификациями, не так ли?

Они как бы тоже от протославянского. Можно копнуть глубже и обосновать мытье сапог в Индийском океане - типа индо-европейские языки все от одного протоязыка произошли.

2 Прохожий. Современные европейцы - народ очень разный. Кто-то говорит на 2-3 языках, а кто-то и на своем родном с трудом два слова связать сможет. Голландцы по английски в основном говорят, а французы и итальянцы не говорят.

Так же не надо петь военных песен про русский государственный - в Украине государственный украинский, в Литве - литовский, в Беларуси - белорусский. В России - русский. Если белорусский так похож на русский, то тогда еще все проще.

У 95% менчукоў першая "родная" мова - расейская, а беларуская - як прадмет замежнай мовы, некалькі гадзінаў у тыдзень... Вось такое ў нас ідыёцкае становішча.

Карацей, можна канстатаваць, што форум сябе зжыў. Усё, што можна было сказаць, даўно сказалі (бо нічога прынцыпова новага даўно не бачу); ніхто, зразумела, ні ў чым апанентаў не пераканаў (ну хай за невялікім выключэннем); ідуць "пазіцыйныя баі": перакідваемся па інэрцыі шпількамі ды лозунгамі ("Жыве!"/"Не пройдёт!")... Усё, у архіў! Гісторыі...

Пэўна, трэба пайсці па разумным Майкавым шляху і развітацца з гэнымі гасціннымі мясцінамі...

2. Я бы хутчэй залічыў трасянку да беларускай мовы. Гэта чыста беларуская зьява, на нашай лінгвістычнай глебе. І нават калі ад беларускай мовы ў трасянцы застаецца толькі ФАНЭТЫКА, то гэта ўсё адно яшчэ не расейская.

2. Гэта пытаньне ярлыка-шыльды. Ну няхай будзе "расейская". Але факт, што трасянка - чыста наша ўнікальная зьява.

2) Ніхто рэклямаваць яе, я думаю, не зьбіраецца, але калі яна сама па сабе пачне разьвівацца, пазбавіцца стыґмы і набудзе папулярнасьць, то ў нас можа атрымацца як у Нарвэгіі.

To be, or not to be; that is the question:

Whether 'tis nobler in the mind to suffer

The slings and arrows of outrageous fortune,

Or to take arms against a sea of troubles,

And, by opposing, end them. To die, to sleep

No more, and by a sleep to say we end

The heartache and the thousand natural shocks

That flesh is heir to 'tis a consummation

Devoutly to be wished. To die, to sleep.

To sleep, perchance to dream. Ay, there's the rub,

For in that sleep of death what dreams may come

When we have shuffled off this mortal coil

Must give us pause. There's the respect

That makes calamity of so long life,

For who would bear the whips and scorns of time,

Th'oppressor's wrong, the proud man's contumely,

The pangs of disprized love, the law's delay,

The insolence of office, and the spurns

That patient merit of th'unworthy takes,

When he himself might his quietus make

With a bare bodkin? Who would these fardels bear,

To grunt and sweat under a weary life,

But that the dread of something after death,

The undiscovered country from whose bourn

No traveller returns, puzzles the will,

And makes us rather bear those ills we have

Than fly to others that we know not of?

Thus conscience does make cowards of us all,

And thus the native hue of resolution

Is sicklied o'er with the pale cast of thought,

And enterprises of great pith and moment

With this regard their currents turn awry,

And lose the name of action. Soft you, now,

The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons

Be all my sins remembered.